Z duszą na ramieniu

Motywacji do jeżdżenia, jak nie było, tak nie ma, więc postanowiłem podjechać na rowerze do sklepu, a po drodze podzielić się z kaczkami, mewami i gołębiami świątecznym pieczywem. Poranek słoneczny, rześki i bezwietrzny sprzyjał rowerowym wycieczkom, ale co z tego, jak brakuje chęci? Czasu też, bo zadeklarowałem się, że na dworzec odwiozę gości ze Szczecina. No w każdym razie na Szczęśliwicach najpierw nakarmiłem czekające na śniadanie ptaki...

...a potem postanowiłem zrobić jakieś zdjęcia z góry. Na sam wierzchołek oczywiście wjechać mi się nie udało, ostatnie metry musiałem rower prowadzić, ale nie to jest istotne. Po kilku minutach na górze postanowiłem powolutku i ostrożnie, cały czas na hamulcu, zjechać na dół. Wprawdzie już parę razy stamtąd zjechałem, ale było to wiele lat temu i na rowerze z amortyzowanym widelcem, ale teraz czułem lekki lęk. I niestety był on w pełni uzasadniony. Już pierwsze metry pokazały mi, że zablokowane koło ślizga się na wilgotnej i miejscami pokrytej szronem trawie, a rower ma tendencję do jechania bokiem. Mniejszy nacisk na klamkę prostował tor jazdy, ale spadek terenu zwiększał prędkość znacznie powyżej mojej granicy strachu. Nic nie mogłem zrobić oprócz kurczowego ściskania kierownicy i czekania na wypłaszczenie terenu, śmierć, albo trwałe kalectwo. Wiedziałem, że dotknięcie hamulca przy tej szybkości skończy się w szpitalu. Czułem jak pędzący w dół rower wytrząsa ze mnie resztki życia, hałasuje, trzeszczy, brzęczy, kierownicę ściskałem tak mocno, że miałem całkiem zdrętwiałe dłonie, aż wreszcie z ulgą poczułem, że rower zaczął zwalniać. To było bez wątpienia najgorsze kilkanaście sekund jakie spędziłem na rowerze - i teraz wiem, że czas jest pojęciem względnym. Myślałem, że to się nigdy nie skończy. I nie ludzie, ludziom - ale ja sam zgotowałem sobie ten los. Znowu zabrakło wyobraźni i zdolności przewidywania, ale wielokrotnie przecież widziałem tam rowerzystów, którzy dla sportu i przyjemności wjeżdżali i zjeżdżali po wiele razy. To co dla innych jest rekreacyjną przejażdżką, dla mnie stało się walką o życie. A co najlepsze, na zdjęciu takiego dramatycznego nachylenia stoku nie widać, ja jednak swoje wiem. Dla mnie wystarczy.