Rankiem zawitał do nas w Warszawie gość dawno niewidziany i oczekiwany, SŁOŃCE! Tym razem w planach miałem powrót na stare szlaki, z jednym tylko zboczeniem (he,he,he;), wiadomo po co. Tak mnie wciągnęła ta zabawa w zbieranie kwadratów, że wyjazd bez nich, wydaje się być bezproduktywną stratą czasu i energii. Tym razem wpadły dwa, po które wystarczyło trochę zjechać z drogi wojewódzkiej 579 Leszno - Nowy Dwór Mazowiecki. Jazda po lodzie wychodzi mi coraz lepiej i tylko jedną glebę zaliczyłem, ale to z winy bloku, którego nie dało się wyrwać z pedału. Jest już bardzo mocno wytarty i chyba dlatego blokuje mi się w lewy but. Wiedząc o tym, można wcześniej próbować wyjąć nogę i jakoś się udaje, ale w sytuacji awaryjnej jest klops. Co do słońca, to wystarczyło go na jakieś dwie godziny jazdy, a gdy byłem w lesie zaczął prószyć śnieżek i z przerwami towarzyszył mi do samego domu. A największą zadymkę obserwowałem już na szczęście z okna.
Dziś pretekstem do niejeżdżenia była nie pogoda, a stan techniczny roweru. Hamulce skończyły się dawno temu, a doszła jeszcze przednia przerzutka i hałaśliwy łańcuch, więc z czystym sumieniem zabrałem się za inne czynności, takie bardziej stacjonarne i nie wymagające wstawania z kanapy. Męczyła mnie jednak myśl, czy zamówione i wczoraj odebrane okładziny hamulcowe będą pasowały do klocków. Jeżdżę od roku na Shimano Ultegra BR-6700 R55C3 z wymiennymi okładzinami, no i dodatkowo ciekawy byłem jak mi pójdzie wymiana. Różnica jest taka, że nie trzeba odkręcać klocków, tylko jedną małą śrubkę trzymającą okładzinę, którą następnie trzeba wysunąć i założyć nową. Nie wiem dlaczego, ale po tej operacji przestały odbijać szczęki z tyłu i na to już pomysłu nie miałem. W tej sytuacji postanowiłem szukać poratowania u naszego forumowego kolegi Księgowego. Na szczęście był w pracy i jak zwykle bez zbędnych ceregieli, zabrał rower i po krótkiej chwili już wiedział, co trzeba zrobić. Mnie by to zajęło pewnie z pół dnia, a Adamowi niecałe pół godziny. Mieliśmy czas troszkę pogadać o rowerach, modzie gravelowej, maratonach, Legionowskiej Katordze i absurdach rozporządzeń covidowych. Kiedy wyjechałem ze sklepu, aż chciało się jechać, tak dobrze chodziła przerzutka, i tak dobrze hamowało. Niestety czasu już nie było i stad tylko taki malutki glutek wyszedł.
Przewaga chmur, 1°C, Odczuwalna temperatura -3°C, Wilgotność 75%, Wiatr 5m/s z ZPłnZ - Klimat.app
Kolejny raz wsiadłem do pociągu relacji Warszawa - Skierniewice, ale tym razem wysiadłem w Międzyborowie, czyli jak dotąd najdalej. Następna stacja to już Żyrardów i tam też kiedyś będę musiał dojechać, by likwidować białe plamy, czyli puste kwadraty. Tym razem trasa prowadziła asfaltami, a po lesie i resztkach śniegu i lodu wypadło całkiem niewiele. Do tego wiatr zachodni, a ja jechałem na północny - wschód, więc też całkiem nieźle. Tylko początek zupełnie skopałem i pojechałem zupełnie nie w tą stronę co trzeba. To moja wina, nie nawigacji, bo ustawiłem nie tę trasę, więc Garmin prowadził mnie do jej początku w Jaktorowie. :) Nadrobiłem dziesięć kilometrów, ale za to widziałem pościg za piątką koni, biegnących z rozwianymi grzywami po drodze wojewódzkiej 719. Ja jechałem drogą rowerową i je wyprzedziłem, ale potem one też wybrały ten wariant i zaczęły mnie doganiać. Słyszałem stukot kopyt coraz bliżej i zastanawiałem się jak je zatrzymać, ale właścicielka tej mini stadniny dogoniła nas samochodem, skręciła i zatrzymała auto pomiędzy mną i końmi. Te skręciły w pole, ja pojechałem prosto i co było dalej już nie wiem. Fajnie to wyglądało jak sznurek samochodów powoli jechał za biegnącymi końmi, a te z przeciwka, grzecznie stawały na poboczu i przepuszczały.
Miało nie padać i prawie nie padało, z tym, że prawie robi różnicę. Już na peronie w Grodzisku było mokro, ale deszczyk był bardzo minimalny i zupełnie nie przeszkadzał. Ruszyłem wczorajszym śladem, bo wczorajsza nawigacyjna pomyłka nie dawała mi spokoju i chciałem ją na gorąco poprawić i dojechać do pominiętych miejsc. Udało się, ale tylko częściowo. Jedne poprawiłem i dojechałem, ale za to inne ominąłem, częściowo dlatego, że już miałem dość prowadzenia - a właściwie, trzymania się roweru i ślizganiu się jak krowa na lodzie. Buty z blokami SPD niezbyt nadają się na takie wędrówki. O jeździe w takich warunkach nie było mowy. Podobnie jak wczoraj wszystko do prania, a rower nawet jeszcze bardziej uświniony. I to tyle.
Dużo czasu upłynęło od mojej ostatniej aktywności rowerowej i nie jest to tylko wina pogody. Wprawdzie bywało i piętnaście stopni mrozu, bywały opady śniegu i deszczu, ALE NIE PRZEZ JEDENAŚCIE DNI! Nie usprawiedliwia mnie też COVID, ani inna wirusowa infekcja. Mnie się po prostu i zwyczajnie nie chciało.
Po tym wyjaśniającym wstępie można przejść do dnia dzisiejszego. Miałem już dawno narysowaną trasę z Jaktorowa do Grodziska Mazowieckiego, ale nie wzdłuż torów, bo to tylko jedna stacja, ale taką na niespełna sześćdziesiąt kilometrów, czyli w sam raz na początek. Do Jaktorowa dojechałem pociągiem z Zachodniego i po krótkim błądzeniu dojechałem do początku trasy. Nie udało mi się jednak pojechać po wytyczonym śladzie, bo w trakcie nawigacja zaczęła pokazywać jakieś dziwne rzeczy i uznałem, że zawrócę do Grodziska, tyle że nie wsiądę w pociąg, a na kołach dojadę do domu. Kilometrów wyszło nawet trochę więcej, ale droga jest naszpikowana znakami zakazu jazdy rowerem, a przez Pruszków i Ursus to chyba nigdy optymalnej trasy nie znajdę. Pogoda prawie wiosenna i trochę za ciepło byłem ubrany, to też miało wpływ na rezygnację z jady wytyczoną trasą. Na drogach rowerowych i chodnikach w Warszawie zdarzają się jęzory zamarzniętego śniegu. Trzeba uważać. Nie udało mi się żadnego zdjęcia zrobić, ale wstawiam takie na czasie, znalezione w internetach. :)
Przeważnie słonecznie, 5°C, Odczuwalna temperatura 5°C, Wilgotność 75%, Wiatr 4m/s z PłdPłdW - Klimat.app
"Dwa słynne kampinoskie żywioły to bagna i wydmy. W bardzo niewielu miejscach kontrastują one ze sobą tak wyraźnie jak tutaj. Kampinoskie mokradła powstały około 10 tys. lat temu, gdy z terytorium dzisiejszej północnej Polski zaczął ustępować lądolód, a doliną pra-Wisły zaczęło płynąć znacznie mniej wody. Kiedyś rzeka zajmowała niemal całą szerokość Kotliny Warszawskiej – wyjątkiem były podłużne piaszczyste wyspy, na których kształtowały się wydmy. Gdy wody opadły, w dawnym korycie powstały bagna."
Na peron dotarłem równo z wjazdem pociągu do Dęblina i gdybym choć minutę się spóźnił, to wróciłbym do domu. Patrząc na to, jak mi się dziś jechało, to chyba bym lepiej zrobił. Pierwsze kilometry, przez lasy Mazowieckiego Parku Krajobrazowego, siłą rzeczy jechałem wolno i ostrożnie. Błota i piachy pokonywałem prowadząc rower, ale gdy w końcu dotarłem do asfaltu, nijak nie udawało mi się wkręcić w obroty i przyspieszyć do normalnej prędkości. W Górze Kalwarii miałem już na dworzec jechać, ale zobaczyłem, że kilometrów mam mało, a czasu jeszcze sporo, a do tego pociąg miał być dopiero za pięćdziesiąt minut. No i Gassy trzeba było odwiedzić. :) Postanowiłem jechać, ale wiatr w twarz, niosący drobiny śniegu i zmęczenie sprawiły, że zamiast dwie, jechałem prawie trzy godziny. A w domu, jedząc obiad, nie umiałem dobrze utrzymać widelca w ręku, tak miałem zdrętwiałe dłonie. Ochraniaczy na buty też oczywiście nie założyłem, więc stopy też swoje dostały.
Co do mojej kondycji i wydolności organizmu, to sprawdziłem na swoim smart-sport zegarku tętno i wyszło mi, że ponad dwie godziny byłem w strefie ekstremalnej, a trzy w anaerobowej. Biorąc pod uwagę jak się czułem i jak jechałem, to wiem, dlaczego lepiej się nie dało.
Dopiero drugi wyjazd w tym roku, ale jakoś mi się nie składa. Jak nie pada, nie mam czasu, jak pada, wiadomo... Dziś też wyjechałem tylko dlatego, że znalazłem pretekst. Zawiozłem na Ursynów potrzebne dokumenty, a przywiozłem do domu kiełbasę z dzika. Wracając zahaczyłem o południową stronę obwodnicy, której nie przejechałem ostatnio - i dobrze, że nie przejechałem. Dostępny jest tylko fragment Przyczółkowa - Ruczaj, dalej, do Syta jeszcze jest rozgrzebane.
Na rozpoczęcie nowego roku rowerowego wybrałem trasę niezbyt wymagającą, a jednocześnie w jakimś stopniu nową. Widziałem, że wszyscy obserwowani znajomi, już zaliczyli przejazd przez Wisłę nowym mostem, więc i ja chciałem zobaczyć jak tam jest. Przejazd rozpocząłem w Wilanowie na Przyczółkowej, jadąc po stronie południowej, z zamiarem powrotu stroną północną. Chciałem zobaczyć i przetestować obie strony i mieć spokój. Jednak w powrotnej drodze zmieniłem zdanie i zjechałem w ulicę Syta i nią do Wilanowa dojechałem. Reszta drogi standardowa, wokół EC Siekierki, dojazd do Powsińskiej i Czerniakowskiej, potem w górę Agrykolą i przez miasto do domu. Tymczasem droga wzdłuż obwodnicy zapowiada się całkiem w porządku, co widać na zdjęciach. Tylko zawrotka, żeby pojechać drugą stroną jest na Patriotów w Międzylesiu niedokończona. I pewnie taka zostanie. Widać na zdjęciu, że da się przejechać, ale ja dziś wybierałem asfalty.