Dwóch kwadratów brakowało do powiększenia niebieskiego i choć zarzekałem się, że na wąskich oponach dam sobie spokój z jazdą terenową, to znowu uległem pokusie. Na mapie nie wyglądało to źle, najwyżej kilometr z małym hakiem. Do tego dystans całkowity wychodził tylko nieco ponad sto kilometrów i nie wymagał jazdy pociągiem. Biorąc to wszystko pod uwagę uznałem, że jednak warto się troszkę pomęczyć i pojechałem. Na Pragę przedostałem się Mostem Świętokrzyskim, a potem Kijowską i Ziemowita, czyli przez Szmulki i Targówek Fabryczny dojechałem do Ząbek, a stamtąd do Zielonki i Ossowa. Na zwiedzanie Muzeum Bitwy Warszawskiej nie miałem czasu, zarejestrowałem jedynie, że jest i wygląda dość monumentalnie. Może kiedyś się tam wybiorę. Do najbardziej na wschód wysuniętej miejscowości Międzyleś, dotarłem dość sprawnie, choć wiatr nie był sprzyjający. Za to na powrocie miałem zapewnioną z jego strony pomoc. Na razie jednak musiałem zagłębić się w las i już po kilkudziesięciu metrach nasze słynne mazowieckie piachy zmusiły mnie do zejścia i przekształcenia się z kolarza w piechura. Tym razem uważnie sprawdzałem swoją lokalizację na mapie kwadratów, bo chyba bym się pochlastał grzebieniem, gdybym znowu nie osiągnął brakującego kwadratu. Zbyt wiele mozołu kosztowało dojście do celu. O ile do pierwszego kwadratu prowadziła normalna, choć piaszczysta, droga, to aby zaliczyć drugi, musiałem zapuścić się w prawdziwe bezdroża. Wprawdzie uważnie patrząc można było domyślić się istnienia tam kiedyś drogi i mój planner trasy też ją miał na swojej mapie, ale to było dawno, dawno temu. Dobrze, że tego przedzierania było najwyżej z dwieście metrów. Na mapie są to te dwa wypustki wysunięte najdalej na wschód. Według statystyk Garmina mój szósty dziesiątek kilometrów zajął mi godzinę i dziesięć minut, co dało średnią 9,4 km/h. No ale kiedy już wydostałem się ponownie na asfalt i zacząłem powrót do domu jechało się bardzo lekko, łatwo, ale bynajmniej nie przyjemnie. Droga wojewódzka 637 na Węgrów, to jest po prostu koszmar rowerzysty. Wprawdzie ja jechałem w kierunku Warszawy, ale z przeciwka sunął niekończący się sznur aut, od Okuniewa do samego Rembertowa. Samochody, które chciały mnie wyprzedzić nie miały szans na zachowanie jednego metra odstępu. Dobrze, że robiły to w miarę ostrożnie i niezbyt szybko, niemniej przyjemne to nie było. Od dziś ten odcinek drogi jest niekwestionowanym liderem mojego prywatnego rankingu najgorszych tras wyjazdowych ze stolicy. Do Warszawy wjechałem ulicą Marsa i przez Gocław, Grochów i Saską Kępę, do Mostu Poniatowskiego i dalej prosto Alejami Jerozolimskimi na Ochotę do domu. Kwadrat powiększony do 55x55, awansowałem na jedenaste miejsce w rankingu zdobywców. :)
Max square: 55x55 (+1) Max cluster: 3457 (+6) Total tiles: 6481 (+26)
Czasu dziś nieco mniej, bo rodzinna wizyta na Bródnie, więc i kilometrów mniej. Dawno nie byłem w tamtych okolicach, ale widzę, że droga w Koczargach nadal rozkopana, zegar w Borzęcinie też chodzi jak chce. Prędko tam nie wrócę.
Dziś nigdzie mi się nie spieszyło i na rower wyszedłem dopiero jak się wyspałem, wypiłem kawę, posiedziałem i poczytałem internet. Ale nadal miałem szansę na stówę i narysowaną trasę, która to zapewniała, tylko niestety nie miałem jej w Garminie. A dałbym sobie rękę uciąć, że ją wgrywałem. I teraz bym nie miał ręki. Próbowałem pobrać ją z Dropboxa i za pomocą Garmin Connect przerzucić do licznika, ale jak na złość nie chciało się synchronizować. Wyłączałem i telefon, i licznik, nic nie pomagało. Musiałem zrezygnować, wobec tego z zaplanowanej trasy, a na dodatek zapomniałem włączyć po tej przerwie nagrywania. Stąd na mapie prosta kreska od Żelaznej do Ratuszowej, gdzie zlikwidowałem pauzę - i to ukosem przez Wisłę. :) Te wszystkie niepowodzenia i problemy odebrały mi chęć do konkretnej jazdy i postanowiłem pojeździć za kwadracikami. Na Tarchominie, Henrykowie, Choszczówce, Płudach, Michałowie-Grabinie, jest wiele ulic, którymi nigdy nie jechałem - i dziś to nadrobiłem. Jak zawsze będąc w okolicy wpadłem do "Cyklisty" w Nieporęcie, podziękować Kamilowi za rękawiczki, które są doskonałe i za przednią przerzutkę. Na drugą stronę Kanału Żerańskiego przedostałem się po sławnej niebieskiej kładce i przez Białołękę i Bródno wróciłem do domu.
PS. Znowu musiałem dopompować przednie koło. W domu okazało się, że dziurka jest bardziej z boku. Czyżbym źle założył i się przyszczypała?
Skoro już narysowałem dwie trasy z Małkini, a wiatr nadal był sprzyjający, to dziś ponownie wsiadłem w ten sam pociąg o 8:05 i ruszyłem na wschód. Zaplanowana trasa wiodła przez Treblinkę, ale obozu śmierci po drodze nie widziałem. Znowu czas miałem wyśrubowany - tak jak wczoraj - i nie mogłem sobie pozwolić na zwłokę. Znowu też przyszło mi jechać po drogach wojewódzkich i krajowych; wczoraj 60 i 61, a dziś 62. :) Oczywiście nikt nie lubi pędzących samochodów, hałasu i podmuchów przy wyprzedzaniu, ale na takich dystansach nie da się zaplanować samych bocznych dróg. rzecz jasna nie byłbym sobą, gdybym dwóch kwadratów nie ominął i to wyłącznie z winy swojego gapiostwa i nieogarnięcia. Do jednego zabrakło może z dwadzieścia metrów, a drugiego nawet nie próbowałem uznając, że coś źle pokazuje nawigacja. Co do samej jazdy, to pomimo podobnych warunków, głównie wiatrowych, jechało się gorzej i średnia wypadła niższa. Dobrze, że SKM z Zegrza odjeżdżała tak jak pociąg do Yumy, o 15:10, więc zdążyłem spokojnie. Nawet pączka i kolę w sklepie sobie kupiłem i miałem czas spokojnie zjeść przed odjazdem. Max square: 54x54 Max cluster: 3451 (+12) Total tiles: 6525 (+84)
"Most (oczywiście ówczesny) odegrał ważną rolę w walkach na ziemi serockiej w sierpniu 1920 r. Najpierw, w pierwszej połowie sierpnia, przeszły po nim polskie oddziały cofające się od strony Wyszkowa. Później przeprawa była broniona przez polską artylerię (12 sierpnia). Uszkodzenie mostu przez Polaków opóźniło przeprawienie się bolszewików przez Narew w dniu 13 sierpnia. W czasie kontrataku polskiego rankiem 17 sierpnia przeprawę zajął szwadron z Dywizjonu „Huzarów Śmierci”. Mimo rosyjskiego ostrzału z Łachy most został naprawiony i następnego dnia przeszli po nim żołnierze z 155. Pułku Piechoty ścigający Rosjan. Główne walki z Rosjanami trwały w dniach 13-18 sierpnia na linii Jadwisin – Ludwinowo Zegrzyńskie – Wola Kiełpińska – Dębe. Zostały tam zatrzymane i potem odparte przeważające siły bolszewickie."
Postanowiłem zmienić trasę i poznać zupełnie inne okolice, a przy okazji powiększyć stan posiadania zaliczonych gmin. Na północy województwa mazowieckiego są jeszcze białe plamy i postanowiłem wystartować z Małkini i jadąc na zachód powiększyć stan posiadania. Pociąg z "Wileniaka" jest o 8:05, a o 9:40 mogłem zaczynać swoją rowerową podróż. Kierunek jazdy zaplanowałem dobrze, wiatr pomagał, kilometry umykały szybko i tylko samochodów mogłoby być mniej. Ale skoro trasa wypadła głównie po krajówkach 60 i 61, to czego mogłem się spodziewać? Tylko do Ostrowi Mazowieckiej jechałem drogą wojewódzką i na końcówce, za Pułtuskiem, do stacji w Świerczach, po drogach lokalnych. Pomimo szybkiej jazdy stresowałem się do samego końca, czy zdążę na pociąg o 14:34. Na stacji byłem osiem minut przed odjazdem. Na domiar złego, co dziesięć kilometrów musiałem pompować przednią oponę, a po zgubieniu trasy, sprawdzać położenie na telefonie. Do tego musiałem niestety się zatrzymywać i wyjmować go z kieszeni. Na szczęście wszystko skończyło się dobrze.
Gminy: Goworowo, Różan, Rzewnie, Szelków
Wczoraj nie udało się odwiedzić Kampinosu, ale co ma wisieć nie utonie, pojechałem dzisiaj. Wprawdzie początkowo pojechałem na południe, ale przez Brwinów i Błonie też da się dojechać. Wyszła pętelka niemal okrągła.
Ciekawy byłem, jak będzie się jeździć na oponach 23 mm, bo jednak komfort jazd po nierównych chodnikach i ścieżkach z kostki, musi być niższy. Okazało się, że przy moim stylu jazdy różnica jest niezauważalna, niemniej w teren, za kwadratami, nie będę się chwilowo zapuszczał. Dzisiejszą trasę zaplanowałem sobie wyłącznie po asfaltach, włącznie z absolutnie idealnymi, tymi w Puszczy Kampinoskiej, ale gdy zadzwonił Darek, że samochód jest do odebrania, musiałem zmienić plany. Byłem w Łomiankach, więc trasa sama się nasuwała; Czosnów - Nowy Dwór - Nieporęt i wzdłuż Kanału na Białołękę. Niewiadomą był odcinek budowy trasy szybkiego ruchu S7, ale okazało się, że do mostu można już przejechać całkiem komfortowo. Reszta drogi też przebiegła bez kłopotów i to przy bezwietrznej pogodzie i idealnej temperaturze. Gdyby nie samochód, byłaby setka jak nic.
Samochodem do Darka na przegląd, oczywiście z rowerem w bagażniku, żeby mieć czym wrócić. Z Białołęki do Nieporętu już niedaleko, pojechałem więc tak samo jak w zeszły piątek, czyli po obu stronach Kanału Żerańskiego. Ponownie odwiedziłem też Cyklistę i tym razem Księgowy już był w pracy. Chwilę poopowiadał o chorobie, która dopadła go po Legionowskiej Katordze i ruszyłem do domu. Ale przedtem kupiłem sobie białe rękawiczki szosowe w dobrej cenie. Dzięki Kamil!