Góra Gór, zdobyta!

Po wczorajszych problemach z kołem dzisiejszy dzień rozpocząłem od wizyty w Decathlonie. Pojechałem na Giancie, ale to rower nie na mój wzrost chyba, prawda? Wydaje się, że wyglądam na nim dość osobliwie, ale może się mylę?





Po założeniu nowej opaski na obręcz i nowej dętki mogłem już pojechać swoim rowerem do Piaseczna. Tym razem nie podlewać kwiatki, a coś zawieźć - zwykłe zadanie kurierskie:) Wybrałem drogę przez Południową Obwodnicę Warszawy (w budowie), to ten fragment na mapie pomiędzy Aleją Krakowską, a Puławską. Z powrotem pojechałem przez Konstancin, tam zawsze można liczyć na nowe "legijne" graffiti.



No i w końcu dojechałem do Niej, owianej złą sławą, legendarnej Góry Gór - MOUNT AGRICOLA. Na jej morderczym podjeździe kończyły się kariery wielu wielkich, wybitnych bikerów. Teraz przyszedł czas, żebym i ja zmierzył się z jej czarną legendą. Posilony wysokokalorycznym bananem popitym wysoce energetyczną wodą z bidonu, wyruszyłem ku swemu przeznaczeniu. Na końcu tej drogi czekała mnie wieczna chwała należna zwycięzcom, lub otchłań piekielna, w jakiej pokonani rozpamiętują swoją klęskę. Wyruszyłem od pomnika pogromcy Turków pod Wiedniem z nadzieją, że to dobry omen przed moją morderczą walką. Stopniowo nabierałem rozpędu na początkowym łagodnym spadku, by wykorzystać uzyskaną szybkość do podjechania jak najwyżej. Potem już zdany byłem tylko na swoje nogi i płuca. Od połowy wzniesienia zaczęła się mordercza, wyniszczają i bezpardonowa walka o każdy metr, każdy obrót korbą, wreszcie, o każdy oddech. Kiedy świeżo wylany, gorący asfalt na remontowanym odcinku nawierzchni, dał moim umęczonym płucom zastrzyk jakże potrzebnej energii, uwierzyłem, że mogę zwyciężyć. Nogi zaczęły znów kręcić, zasnute mgłą wyczerpania oczy zaczęły widzieć, zmęczone płuca zyskały drugi, asfaltowy oddech i w końcu w szpalerze wiwatujących ludzi, wjechałem na sam szczyt.
Agrykola wzięta!


.